Η οξεία μυελογενής λευχαιμία (ΟΜΛ) είναι η πιο κοινή οξεία λευχαιμία στους ενήλικους ασθενείς και η συχνότητά της αυξάνεται με την ηλικία. Η διαφορετική βιολογία και κλινική συμπεριφορά των ηλικιωμένων ασθενών, ωστόσο, θέτει μερικά σοβαρά ερωτήματα σχετικά με το ποια είναι η πιο κατάλληλη θεραπεία εφόδου στη συγκεκριμένη ηλικία. Η παρούσα διατριβή αποτελεί μια προσπάθεια απάντησης των ερωτημάτων αυτών με τη βοήθεια μεθόδων της αποδεικτικής ιατρικής. Αρχικά, όλες οι επιλεγμένες τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες αξιολογήθηκαν όσον αφορά την ποιότητα διενέργειάς τους και καταγραφής τους. Διευρύναμε την προσπάθεια αξιολόγησης της καταγεγραμένης πληροφορίας σε ολόκληρο το πεδίο των μυελοειδών κακοηθειών και αξιολογήσαμε όλες τις δημοσιευμένες μελέτες που συνέκριναν θεραπείες όχι μόνο σε ασθενείς με ΟΜΛ αλλά και σε ασθενείς με χρόνια μυελογενή λευχαιμία και με μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα. Η ποιότητα αναφοράς προσδιορίστηκε με τη χρήση ενός ερωτηματολογίου 24 κριτηρίων που βασίζεται στην λίστα του CONSORT. Η αναφορά προσδιορίστηκε σε μια προ-CONSORT (1988-1995) και μια μετα-CONSORT (1996-2008) περίοδο. Η επίδραση του CONSORT στα υψηλά και χαμηλά βαθμολογούμενα περιοδικά, σύμφωνα με το δείκτη impact factor (IF), εκτιμήθηκε επίσης. Η ερευνά μας αναγνώρισε 261 επιλεγμένα άρθρα κατάλληλα να συμπεριληφθούν στην τελική μας ανάλυση. Μόνο 13 από τα 24 κριτήρια του CONSORT απαντήθηκαν από το 75% ή περισσότερο των μελετών. Τα περισσότερα από τα κριτήρια που αφορούσαν μεθοδολογικά ζητήματα αναφέρονταν από λιγότερες από το 50% των μελετών. Σημαντικές βελτιώσεις κατά τη διάρκεια του χρόνου παρατηρήθηκαν για κριτήρια που προσδιόριζαν τη μεθοδολογική ποιότητα, ενώ οι δημοσιευμένες RCTs σε υψηλού IF περιοδικά έδειξαν καλύτερη ποιότητα αναφοράς. Στη συνέχεια, για να εκτιμηθεί η επίδραση των σχημάτων εφόδου στους ηλικιωμένους ασθενείς με ΟΜΛ, εφαρμόσαμε ένα δίκτυο μετα-αναλύσεων ή αλλιώς μετα-ανάλυση πολλαπλών θεραπειών χρησιμοποιώντας την πλήρη ύφεση ως κύρια έκβαση. Στοχοποιήσαμε σαν “ηλικιωμένους” τους ασθενείς 60 χρονών και μεγαλύτερους. Τα σχήματα κατηγοροποιήθηκαν προκαταβολικά σε 42 διαφορετικούς τύπους θεραπείας εφόδου. Προγνωστικοί παράμετροι όπως ηλικία, κλινική κατάσταση, δυσμενές κυτταρογενετικό υπόβαθρο, υποκείμενη κακοήθεια, οι τελικές εκβάσεις της ΟΜΛ όπως μέσο διάστημα ελεύθερο νόσου, συνολική επιβίωση, πλήρη ύφεση, θάνατοι κατα τη διάρκεια εφόδου και οι παράμετροι μυελοτοξικότητας όπως μέση διάρκεια μέχρι την επαναφορά επιπέδων ουδετεροφίλων (>1.0x109/L), μέχρι την επαναφορά επιπέδων αιμοπεταλίων (>100x109/L), και μέση διάρκεια νοσηλείας, εκτιμήθηκαν για κάθε τύπο θεραπείας εφόδου. Συνδυάζοντας την άμεση και έμμεση καταγεγραμμένη απόδειξη, υπολογίσαμε το σχετικό κίνδυνο (odds ratio, OR) για κάθε θεραπεία σε σχέση με τον πιο κοινά χρησιμοποιούμενο συνδυασμό κανονικής δόσης daunorubicin (30-60mg/m2 για 3 μέρες) και κανονικής δόσης cytarabine (100mg/m2 για 7-10 μέρες) που τέθηκε σαν θεραπεία αναφοράς. 15,110 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν σε 64 άμεσες συγκρίσεις θεραπειών εφόδου αλλά μόνο 14 από αυτές έδειξαν σημαντικές διαφορές όσον αφορά την πλήρη ύφεση μετά από random-effects μετα-αναλύσεις. Η διάμεση ηλικία των συμπεριλαμβανομένων ασθενών ήταν 68, 18.0 % είχαν δευτεροπαθή ΟΜΛ, 21.0 % είχαν φτωχή κλινική κατάσταση (PS), 26.7% εμφανίζουν δυσμενείς κυτταρογενετικές μεταλλάξεις και 49.3% πέτυχαν τελικά πλήρη ύφεση. Καμιά σημαντική διαφορά δεν παρατηρήθηκε στις καταγεγραμμένες παραμέτρους μυελοτοξικότητας ανάμεσα στα σχήματα εφόδου. Μέσω ενός δικτύου μετα-αναλύσεων, η προσθήκη all-trans retinoic acids ή lomustine στο συνδυασμό idarubicin και cytarabine, έδειξε σημαντικά υψηλότερο ρυθμό πλήρους ύφεσης [ORs: 1.93 (1.06-3.49) και 1.76 (1.08-2.88), αντιστοίχως] ενώ 5 άλλα σχήματα έδειξαν σημαντικά χαμηλότερο ρυθμό πλήρους ύφεσης συγκρίνοντας τα σχήματα αυτά με την θεραπεία αναφοράς. Η διάμεση συνολική επιβίωση δεν εμφάνισε διαφορές ανάμεσα στις θεραπείες (P=0.150), αλλά ήταν σημαντικά αυξημένη κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων (P=0.001) πιθανώς λόγω της προόδου που σημειώθηκε στην αντιμετώπιση της οξείας μυελογενούς λευχαιμίας.

Σκοπός της μελέτης ήταν η ανάπτυξη της Ελληνικής έκδοσης και η στάθμιση τoυ ερωτηματολογίου αξιολόγησης της λειτουργικότητας των ηλικιωμένων OARS.Η μελέτη έγινε σε 300 ηλικιωμένους πάνω από 65 ετών στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η συλλογή δεδομένων έγινε με συνέντευξη με χρήση του ερωτηματολογίου OMFAQ. Τα ευρήματα έδειξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές κατά φύλο και γεωγραφική προέλευση, π.χ. οι ηλικιωμένοι από την Αθήνα είχαν περισσότερους κοινωνικούς δεσμούς σε σύγκριση με του συνομηλίκους τους από τη Θεσσαλονίκη.

Στόχος της έρευνας είναι η διερεύνηση της σύνδεσης ανάμεσα στους οικογενειακούς δεσμούς και την κατάθλιψη των ηλικιωμένων. Τον πληθυσμό στόχο αποτέλεσαν 200 ηλικιωμένοι, ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας 65 χρονών και άνω, μέλη των ΚΑΠΗ της Δυτικής Θεσσαλονίκης και της Πτολεμαΐδας. η ανάλυση των αποτελεσμάτων κατέδειξε οτι οι χαμηλές οικογενειακές σχέσεις που εκφράζονται μέσα από μοναξιά και απόσταση από την οικογένεια μπορούν να συμβάλουν στην καταθλιπτική συμπτωματολογία του ηλικιωμένου.
 

ΣΚΟΠΟΣ: Αυτή η μελέτη στοχεύει να εξετάσει τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις της ηλικίας στην κοινωνική νόηση και ιδιαίτερα σε πολύπλοκες μορφές κοινωνικής νόησης, όπως ο έμμεσος λόγος και τα κοινωνικά ολισθήματα (faux pas). Ο έλεγχος θα γίνει μέσω γνωστικού ελέγχου και αναγνώρισης συναισθημάτων.
ΜΕΘΟΔΟΣ: Το δείγμα περιελάμβανε συνολικά 70 ενήλικες ηλικίας 18 έως 83 ετών. Οι συμμετέχοντες δε διέφεραν ως προς το φύλο και το μορφωτικό επίπεδο σε κάθε μία από τις τρεις ηλικιακές ομάδες (νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι). Η κοινωνική νόηση μετρήθηκε με την χορήγηση τριών διαφορετικών δοκιμασιών για την αναγνώριση του έμμεσου λόγου, των κοινωνικών ολισθημάτων (faux pas) και την κατανόηση των κοινωνικών διανοητικών ρήξεων.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η ηλικία έχει σημαντική αρνητική έμμεση επίδραση, μέσω του γνωστικού ελέγχου, στην κοινωνική νόηση ως προς την ικανότητα ερμηνείας της έμμεσης ομιλίας και των κοινωνικών ολισθημάτων (faux pas).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η μειωμένη απόδοση των γνωστικά υγιών ηλικιωμένων σε συγκεκριμένες περίπλοκες διαστάσεις της κοινωνικής νόησης μπορεί να αποδοθεί στις αρνητικές επιπτώσεις της ηλικίας στον γνωστικό έλεγχο. Ωστόσο, είναι πιθανό ότι ορισμένες άλλες πολύπλοκες διαστάσεις της κοινωνικής γνώσης δεν επηρεάζονται από την γήρανση.

Στην Ελλάδα, με δεδομένη τη δημογραφική γήρανση του πληθυσμού, οι γνωσιακές διαταραχές στους ηλικιωμένους, όπως αγγειακή άνοια και νόσος Alzheimer, αποτελoύν σημαντικό πρόβλημα δημόσιας υγείας, με το συνολικό κόστος της άμεσης και έμμεσης περίθαλψης των ασθενών να ανέρχεται στα 6 δις ευρώ, ετησίως. Στόχος εδώ είναι η αξιολόγηση του επιπολασμού και των παραγόντων κινδύνου που συντελούν στην παθογενετική διαδικασία εμφάνισης της άνοιας, σε αστικό και ημι-αστικό πληθυσμό ηλικιωμένων.

Η υπέρταση αποτελεί μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας και ο επιπολασμός της αυξάνεται με την ηλικία. Παρά τη γήρανση του πληθυσμού, μόνο ένας περιορισμένος αριθμός δημογραφικών μελετών και λιγότερες ελληνικές μελέτες έχουν επικεντρωθεί αποκλειστικά στους ηλικιωμένους. Σκοπός αυτής της μελέτης ήταν η διερεύνηση του επιπολασμού, της ευαισθητοποίησης, της θεραπείας και του ελέγχου της υπέρτασης στους κατοίκους της υπαίθρου του χωριού Παλιούρι στην Ελλάδα ηλικίας 65 ετών και άνω.

Στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες ο υγειονομικός τομέας απορροφά μεγάλο ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (8-10% του ΑΕΠ). Το γεγονός αυτό οδηγεί ολοένα και περισσότερο στην ανάγκη διερεύνησης της οικονομικής επίπτωσης των διάφορων νοσημάτων.Βασικός σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η κατανομή (ο επιμερισμός) της εθνικής δαπάνης υγείας ανά νοσολογική κατηγορία (π.χ. καρδιαγγειακά, νεοπλάσματα, προβλήματα του μυοσκελετικού), ηλικιακή ομάδα και φύλο.Πρόκειται για Διευρωπαϊκό πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από την Eurostat, στο οποίο συμμετείχαν 16 χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) το διάστημα από το Νοέμβριο του 2013 έως και τον Ιούλιο του 2016.

Η κατάθλιψη και το άγχος είναι σημαντικά προβλήματα στους ηλικιωμένους. Λόγω της πολυπλοκότητας στην ιατρική διαχείριση των ηλικιωμένων ασθενών, οι ερευνητές και οι κλινικοί ιατροί έχουν αναζητήσει ψυχοκοινωνικές εναλλακτικές λύσεις, έναντι της φαρμακοθεραπείας για τη θεραπεία της κατάθλιψης και του άγχους στους ηλικιωμένους. Ειδικότερα, η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία έχει διερευνηθεί ως υποσχόμενη θεραπεία. Η έρευνα που διεξήχθη μέχρι σήμερα έχει καταδείξει ότι η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία παράγει σημαντική βελτίωση στα συμπτώματα κατάθλιψης και άγχους στους ηλικιωμένους.

Η άνοια όπως και η καρδιαγγειακή νόσος αποτελούν καταστάσεις με αυξημένο επιπολασμό στην τρίτη ηλικία. Δεδομένα, που όλο και συσσωρεύονται στη βιβλιογραφία, δίνουν ενδείξεις για εμπλοκή της καρδιαγγειακής νόσου και των παραγόντων κινδύνου της, όχι μόνο στην αγγειακού τύπου άνοια, αλλά και στην άνοια τύπου Alzheimer.  
Ο σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να αξιολογήσει το βαθμό συνύπαρξης
της άνοιας με την καρδιαγγειακή νόσο και τους παράγοντες κινδύνου της σε
άτομα άνω των 65 ετών.Η έρευνα που σχεδιάστηκε είναι μια μελέτη ασθενών
- ομάδας ελέγχου  (case-control  study), ενώ οι συμμετέχοντες προέρχονται
από ένα Γηριατρικό Εξωτερικό Ιατρείο νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης.
Συμμετείχαν 85 ασθενείς με άνοια και 109  ηλικιωμένοι χωρίς άνοια.Η
έρευνα έδωσε ενδείξεις για εκείνους τους παράγοντες που υποδεικνύουν τα
καρδιαγγειακά χαρακτηριστικά των ασθενών που είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο
να αναπτύξουν άνοια, υποβοηθώντας την υποψία των μη ειδικών στην άνοια
ιατρών που παρακολουθούν ηλικιωμένους για καρδιαγγειακή συμπτωματολογία.

Το σεμινάριο ήταν το 4o που διοργανώθηκε το 2009 από την Εθνική Μονάδα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γενικής Διεύθυνσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Νομικών Υποθέσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης (CoE), στο πλαίσιο του Κοινού Συμβουλίου της Ευρώπης "Peer- To-Peer Project ".
Η συζήτηση μεταξύ των εθνικών δομών για τα ανθρώπινα δικαιώματα επικεντρώθηκε στην πρόσφατη τάση, μέσω μιας σειράς πολιτικών και νομοθεσιών για την κοινωνική πρόνοια, στην ευρεία διάδοση των ηλικιωμένων. Αυτή η συγκλονιστική τάση, η οποία αγνοεί τις θεμελιώδεις αρχές της αξιοπρέπειας, της αυτονομίας και τελικά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρήθηκε ακατάλληλη. Θεωρήθηκε επίσης αντίθετο με το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή σε συνδυασμό με το δικαίωμα να μην υφίστανται διακρίσεις.