Αυτή η εργασία επικεντρώνεται σε ομιλίες για μαγειρική μιας φιλικής ομάδας ηλικιωμένων, Ελληνοκυπρίων γυναικών και εξετάζει τη δόμηση των συνομιλιακών συνταγών αλλά και τις ταυτότητες που κινητοποιούν.Οι συνομιλίες των συμμετεχουσών για συνταγές και η αυτο-κατηγοριοποίησή τους ως καλές μαγείρισσες λειτουργούν, εν τέλει, ως στρατηγική αποσύνδεσης του εαυτού από τη φθορά που στερεοτυπικά συνεπάγεται η τρίτη ηλικία. Συνεπώς, αυτή η εμπειρική έρευνα προβάλλει μια όψη των συνομιλιακών πρακτικών και ταυτοτήτων των ηλικιωμένων γυναικών της Κύπρου.