Η σύγχρονη δομή του κοινωνικού κράτους περιγράφεται μέσω διαφόρων τυπολογιών, οι σημαντικότερες από τις οποίες είναι οι Titmuss, Espring-Andersen και Ferrera. Συνολικά, ένα φιλελεύθερο, ένα συντηρητικό, ένα σοσιαλδημοκρατικό και ένα «μικτό» μοντέλο του Κοινωνικού Κράτους μπορεί να διακριθεί, με το τελευταίο, να χαρακτηρίζει την αποσπασματική ανάπτυξη και τις πολλαπλές ελλείψεις, που υιοθετούνται από τον Ευρωπαϊκό Νότο. Λόγω της υιοθέτησης του «μικτού» μοντέλου, η ανάπτυξη κατάλληλων δομών μακροχρόνιας περίθαλψης έχει σταματήσει, οδηγώντας στον αποκλεισμό της πλειονότητας των χρόνιων ασθενών από τις απαραίτητες υπηρεσίες, μεταφέροντας έτσι την ευθύνη της περίθαλψης, κυρίως, στην γυναίκες μέλη των οικογενειών. Ως αποτέλεσμα, αυτά τα μέλη δεν έχουν την ικανότητα να ζουν και να εργάζονται ανεξάρτητα, ενώ στερούνται κάθε είδους αποζημίωση για το ρόλο τους. Δεδομένης της προβλεπόμενης αύξησης της ζήτησης για υπηρεσίες μακροχρόνιας περίθαλψης, που προκαλείται από τον γηράσκοντα πληθυσμό, πρέπει να προβλεφθεί χρηματοδότηση, προκειμένου να επεκταθούν οι υπάρχουσες εγκαταστάσεις και να δημιουργηθούν νέες (π.χ. Ανοιχτά Κέντρα Προστασίας Ηλικιωμένων ή Υπηρεσίες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης). Επιπλέον, η εκπαίδευση και η πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού είναι απαραίτητη, έτσι ώστε οι προσφερόμενες υπηρεσίες να μπορούν να αυξηθούν και να βελτιωθούν. Ωστόσο, ο κρατικός προϋπολογισμός δεν παρέχει επαρκή μακροχρόνια περίθαλψη, ενώ το κράτος δεν έχει δημιουργήσει το αναγκαίο νομικό πλαίσιο, προκειμένου να αντιμετωπίσει επαρκώς το πρόβλημα, αναγκάζοντας την Ελλάδα να μείνει πίσω από την υπόλοιπη ΕΕ-27.